Dom Kultury w Goniądzu

Inicjatywa wybudowania Domu Kultury w Goniądzu wyszła od miejscowego społeczeństwa, zaś głównym pomysłodawcą był ówczesny burmistrz miasta Lucjan Adasiewicz, człowiek mający tak zwane szerokie znajomości, także, co wtedy było bardzo istotne po linii partii. Mieszkańcy Goniądza wystąpili do Powiatowej Rady Narodowej w Mońkach o wydanie zezwolenia na budowę domu kultury. W niedługim czasie otrzymano pozwolenie na budowę Wiejskiego Domu Kultury w Goniądzu. Dokumentacja potrzebna do rozpoczęcia budowy została dostarczona z Białegostoku. Władze miasta zleciły budowę Dyrekcji Budownictwa Rolniczego w Grajewie. Siłę roboczą w większości zapewniło społeczeństwo miasta. W tym czasie w Zakładzie Wychowawczym w Goniądzu dyrektorem był pan Antoni Adasiewicz radny Powiatowej Rady Narodowej w Mońkach, który wraz z panem Lucjanem Adasiewiczem i aktywem Goniądza sami wytyczyli miejsce pod budynek Domu Kultury na Starym Rynku. Wykopy rozpoczęła młodzież z miejscowego Zakładu Wychowawczego pod kierunkiem wychowawcy pana Józefa Wroceńskiego. Po przyjeździe na budowę kierownika Mirosława Staweckiego i fachowym dokonaniu przez niego pomiarów, okazało się, że wykop wykopano niewłaściwie i trzeba go poprawić. Tak też się stało i wykop został poprawiony.

Po rozpoczęciu budowy coraz głośniej zaczęto zadawać pytanie, dlaczego w mieście ma powstać Wiejski Dom Kultury. Sprawą zajął się aktyw lokalny, zwlekał jednak z interwencją w powiecie do czasu aż zostanie postawiony parter budynku, asekurując się w ten sposób przed ewentualnym wstrzymaniem budowy. Gdy budowa parteru zbliżała się ku końcowi społeczeństwo miasta wystąpiło z prośbą Do Powiatowej Rady Narodowej w Mońkach o zmianę planu budowy, konkretnie chodziło o dobudowanie piętra i kotłowni na centralne ogrzewanie. Było z tym trochę zamieszania, gdyż w pomieszczeniach na parterze stały już piece. Po przepychankach między władzami powiatowymi, a mieszkańcami Goniądza w rezultacie udało się przeforsować zmianę planu budowy, uwzględniającą kotłownie na centralne ogrzewanie i nadbudowę pierwszego piętra. Inżynier Mirosław Stawecki nieodpłatnie dokonał zmiany całego projektu i budowa ruszyła jakby na nowo. Powiększono podpiwniczenie o miejsce na kotłownie i klatkę schodową na piętro. Dobudowano piętro, oraz sanitariaty na parterze i piętrze.

W niedzielę 16 maja 1965 roku został oddany do użytku Dom Kultury w Goniądzu. Na uroczystość przekazania nowej placówki przybyli m.in. sekretarz KW PZPR Witold Mikulski, przewodniczący WK FIN Stanisław Juchnicki, kierownik Wydziału Kultury Prezydium WRN Franciszek Stoczkowski, pierwszy sekretarz powiatowy partii Mikołaj Jakoniuk, przewodniczący Powiatowej Rady Narodowej Czesław Gartych, przewodniczący Prezydium Rady Narodowej w Goniądzu Jerzy Osiecki. Należy podkreślić bardzo duże zaangażowanie i pomoc przy budowie pana Czesława Gartycha. Budowa w całości została sfinansowana przez Powiatową Radę Narodową w Mońkach. Bardzo dużą pomoc przy budowie okazali miejscowi radni powiatowi: Józef Grygiel, Mieczysław Kuczewski, Antoni Stasiewicz, dowódca JW w Osowcu Żochowski.

Dom Kultury posiadał salę widowiskową jedyną w gminie na 180 osób, bibliotekę, salę świetlicową. Pierwszym kierownikiem Domu Kultury w Goniądzu był pan Ignacy Sidorowicz pochodzący z Zabłudowa, z zawodu muzyk. Po trzech latach posadę kierownika objął pan Jan Szymkiewicz, a po kolejnych pięciu Adam Grabowski.

Jedną z najbarwniejszych postaci pracujących w nowo oddanym Domu Kultury była pani Lucyna Drugowiec, absolwentka Studium Nauczycielskiego w Białymstoku, nauczycielka śpiewu i muzyki, organizatorka i kierowniczka pierwszego zespołu młodzieżowego w Goniądzu, autorka tekstów i muzyki do znanych piosenek: "Mama i my", "Piosenka o Goniądzu", "Lubię". Pierwszymi młodymi artystami z Goniądza byli: Maria Sobolewska, Zofia Skrodzka, Krystyna Klim, Krystyna Rosińska, Krystyna Cioch, Bogusława Wysocka, Barbara Stanisławczyk, Helena Okrasińska, Helena Bawerno-śpiewający w chórze. W dziecięcym kwartecie śpiewali: Janusz Sobolewski, Ryszard Kuczyński, Adam Kulikowski i Oleńka Bałaniuk. Specjalistką od monologów była Grażyna Szymkiewicz, a całość prowadziła Barbara Aponowicz.

Największe sukcesy w zespole założonym przez panią Drugowiec "Nadbiebrzańskich Nutkach" osiągnął duet Grażyna Szymkiewicz - Ryszard Kuczyński, występując m.in. w 1967 roku na Koncercie Laureatów Ogólnopolskiego Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. W swoim występie duet z Goniądza zaśpiewał "Pomarańczową piosenkę" z towarzyszeniem Wielkiej Orkiestry Polskiego Radia pod dyrekcją Stefana Rachonia.

Towarzystwo Przyjaciół Goniądza

Towarzystwo powstało w 1969 roku, w konsekwencji aspiracji mieszkańców miasta. Na początku swego funkcjonowania towarzystwo liczyło około 200 członków. Głównymi celami działalności towarzystwa była popularyzacja tradycji kulturalnych i społecznych w nawiązaniu do postępowej i rewolucyjnej spuścizny Goniądza, popularyzacja poprzez nawiązywanie współpracy z innymi organizacjami i instytucjami upowszechniającymi wiedzę historyczną, w oparciu o wydawnictwa i publikacje. Ponadto społeczna opieka nad pamiątkami i zabytkami kultury, rozwój działalności turystyczno - krajoznawczej, popularyzacja dorobku i osiągnięć gospodarczych powiatu. Towarzystwo posiadało cztery sekcje: historyczną, kulturalno - oświatową, sportowo - turystyczną, organizacyjno - gospodarczą. Sekcja historyczna gromadziła materiały do monografii miasta, zorganizowany został "Kącik Pamiątek", czyli mini muzeum poświęcone historii regionu. Sekcja organizacyjno - gospodarcza zajmowała się inspiracją sławetnych czynów społecznych na rzecz rozwoju kultury i gospodarki. Sekcja kulturalno- oświatowa patronowała amatorskiemu ruchowi artystycznemu. Wówczas w Goniądzu istniał zespół baletowy, zespół wokalno - muzyczny "Nadbiebrzańskie Nutki", mający w swym dorobku piosenki śpiewane do dzisiaj: "Biebrza" i "Piosenka o Goniądzu autorstwa Pani Lucyny Drugowiec, oraz Teatr Poezji. Przewodniczącym towarzystwa był Wiesław Blaszko, zastępcą Józef Karwowski i Roman Zabuski, sekretarzem Jan Szymkiewicz.

Arkadiusz Studniarek

2006 © e-monki.pl & A. Studniarek